Mieke analyseert

Het waarom van mijn werk

Regelmatig heb ik met onderwerpen te maken die eigenlijk nog nooit goed zijn gevisualiseerd. Vaak bestaan er wel veel foto's van en zie je ook schema's, maar een echte plaat die uitlegt hoe iets werkt en eruit ziet is er over het algemeen niet. Dat is wat mijn werk zo interessant maakt.

De schema's die er al bestaan zijn te verdelen in twee categorieën. De eerste categorie bestaat uit schema's die gebruikt worden bij de opbouw en het gebruik van een onderwerp. Denk hierbij aan de schema's die op verschillende plekken van een productieproces hangen om de temperatuur of processnelheid in de gaten te houden. Deze schema's kloppen in principe wel, maar zijn vaak moeilijk te lezen. Processchema's vallen hieronder.

De tweede categorie is bedoeld om niet-deskundige mensen duidelijk te maken hoe iets werkt. Bij dit soort schema's is het eigenlijk van veel minder belang hoe iets er in werkelijkheid uitziet, het schema moet vooral het proces duidelijk maken aan mensen die niet gewend zijn processen te lezen. De tweede categorie wordt meestal "infographic" genoemd.

Beide zijn meestal plat, het is maar een hoogst enkele keer dat er gebruik wordt gemaakt van een 3d ruimte. De eerste wordt over het algemeen met een CAD programma gemaakt en bestaat uit lijntjes, driehoeken en vierkantjes met cijfers en tekst. De tweede categorie wordt vaak in Illustrator gemaakt en is kleuriger en intuïtiever. Zulke schema's zijn erg handig in begripvorming, maar vertellen niet alles.

En mijn werk dan? Ik streef ernaar dat de visualisaties die ik maak, zonder meer herkend worden door de mensen die met dat specifieke onderwerp bezig zijn én dat het er mooi uitziet.

Waarom maak ik dan niet gewoon foto's?

Meestal moet ook ik ervoor zorgen dat ik laat zien hoe een proces of onderwerp werkt. Bij mijn werk is het net zo belangrijk als bij de processchema's dat wat ik maak klopt. Foto's zorgen daarbij vaak voor problemen omdat je soms door de bomen het bos niet meer ziet of omdat een foto dingen laat zien die de mensen, die betrokken zijn bij dat specifieke onderwerp, niet willen laten zien. Ik heb meer vrijheid. Ik kan dingen weglaten die er niet toe doen of zaken toevoegen die kunnen verduidelijken. Voorbeelden:

Voor TNO magazine moest ik laten zien hoe de CATO (CO2 Capture, Transport en Opslag) er uitziet. CATO is een installatie die achter bijvoorbeeld een olieraffinaderij kan worden geplaatst om op een milieuvriendelijke manier de door de raffinaderij geproduceerde CO2 op te vangen voordat het de atmosfeer in gaat. Een foto van de CATO laat een wirwar aan buizen, ketels en trappen zien. Het ziet er indrukwekkend uit, maar hoe de installatie in elkaar zit lees je niet af door goed naar zo'n foto te kijken; dat blijft toch die bomen en het bos. Een schema van de CATO (zie schema helemaal bovenaan in dit blog) verduidelijkt veel meer, maar boeit eigenlijk niet: het ziet er eenvoudig uit en spreekt niet tot de verbeelding. Zie je een schema of een infographic (tweede illustratie in dit blog) van de CATO, dan weet je eigenlijk nog niet hoe die eruit ziet. Het naast elkaar laten zien van een schema, infographic en foto zorgt er niet voor dat mensen nu precies weten hoe de installatie werkt omdat de meeste mensen geen idee hebben hoe een schema te vertalen is naar de werkelijkheid.

Daarom maak ik illustraties die wel laten zien hoe, in dit geval, zo'n CATO eruit ziet. Ik laat buizen en andere structuren weg die er voor het begrip niet toe doen, waardoor de belangrijkste onderdelen worden verduidelijkt en ik zorg ervoor dat de kijker het gevoel krijgt naar iets te kijken wat hij in werkelijkheid ook zo zou kunnen zien (inclusief een gevoel van grootte door er, als het even kan, minstens één mens aan toe te voegen). In het geval van de CATO was het ook erg moeilijk om foto's vanuit een andere hoek te maken, terwijl je ook daar vrijheid in zou willen hebben. Verder zul je in werkelijkheid nooit zien dat een kolom is opengesneden waardoor je de binnenkant kunt zien of dat er handige verwijzingen staan met tekst die uitleggen waar je naar zit te kijken.

Een ander voorbeeld is de testopstelling van het Ariane 5 motorframe waar ik al eerder over geschreven heb. Dit is een goed voorbeeld voor twee dingen die je met een foto niet kunt doen: ik maak onderdelen doorzichtig zodat je kunt zien wat erachter zit en ik kan onderdelen weglaten die soms moeilijk uit een foto zijn weg te photoshoppen. Dat laatste was heel belangrijk voor de opdrachtgever van TNO, Dutchspace en is een wens waar ik vaak tegen aanloop. Veel van de onderwerpen die ik visualiseer zijn namelijk uniek door één bedrijf ontwikkeld. Het "overall" ontwerp van zulke onderwerpen is vaak te raden door concurrenten, maar je wilt natuurlijk geen bedrijfsgeheimen prijsgeven. Het mooie is dat die bedrijfsspecifieke onderdelen er vaak niet toe doen om begrip krijgen over de werking. Je kunt ze dus heel gemakkelijk weglaten zonder de draad te verliezen. Ook in dit geval had een schema of infographic weinig toegevoegd aan het begrip en was een foto te veel van het goede geweest.

Testen van het Ariane motorframe bij TNO

Ik heb hier al vaker gezegd dat ik het leukste beroep van de wereld heb. Het is afwisselend, ik mag me uitleven op de meest fantastische onderwerpen en ik kom op plekken die je niet zou kunnen verzinnen. En soms krijg ik opdrachten die ik eigenlijk niet af kán slaan.

Rond september vorig jaar kwam de redactie van TNO magazine naar me toe of ik in 2009 voor iedere uitgave een visueel artikel wilde maken. Dat zouden er minimaal acht zijn. Na wat heen en weer gepraat -het is nogal een opdracht en ik had met mezelf afgesproken dat ik er niet méér bladen bij zou nemen- heb ik toch ja gezegd. De opdrachten die ik mocht doen zijn natuurlijk zo heel erg wat ik leuk vind, dat ik toch wel in een lastig pakket met mezelf kwam als ik hierop nee zei!

Vanaf het eerste nummer van 2009 is TNO magazine helemaal vernieuwd. In plaats van vier gespecialiseerde uitgaven per nummer komt er nu één magazine. Dit zorgt voor een eenduidig beeld naar buiten toe en voorkomt dat lezers potentieel interessante verhalen missen omdat ze de verkeerde uitgave hebben gekregen. In de artikelen die ik voor TNO magazine maak, komen interessante en bijzondere projecten van TNO aan bod die op een andere manier veel minder impact zouden hebben.

Ondertussen ben ik al aan mijn derde artikel voor ze bezig. De eerste publicatie is al geweest, maar die was in het interne magazine van TNO, High Five. Van dit artikel kan ik jullie daarom nog niks laten zien, maar naar alle waarschijnlijkheid komt die later dit jaar wel in TNO magazine. De tweede wordt nu gepubliceerd. Ik mocht hiervoor in het motorframe van de Ariane 5 raket staan!

Ariane 5, onderdeel van het Europese Arianeprogramma, wordt ontwikkeld en geconstrueerd door de ESA. De raketten worden grotendeels gebruikt om commerciële kunstmanen te lanceren. DutchSpace,  ooit ontstaan uit Fokker, maakt een groot deel van de onderdelen voor de raket. De onderdelen moeten natuurlijk aan de hoogste veiligheidseisen voldoen, je wilt niet dat zo'n raket onverwacht uit elkaar spat. Een van de zwaarste testen die gedaan kan worden is het testen van het motorframe die de raketmotor van de Ariane op zijn plek houdt.

 

De laatste keer dat deze test werd gedaan is in 1996 door Fokker zelf. Zo'n uitgebreide test doe je het liefst maar één keer: het is verschrikkelijk duur en het opbouwen van een installatie die zo'n test mogelijk maakt heeft nogal wat voeten in aarde. Nu waren er echter zoveel veranderingen dat een grote test noodzakelijk was. Omdat DutchSpace nu zelf de onderdelen maakt, moet een onafhankelijk instituut de testen doen.

Er zijn maar weinig instituten in Europa die zo'n test aankunnen, TNO is er een van en zij kreeg de opdracht. Vanaf oktober vorig jaar is een projectteam in een grote loods in Delft de stellage aan het opbouwen. De komende paar weken wordt er getest, waarbij men vooral kijkt naar de druk- en trekkrachten. De stellage kan veel grotere krachten op het motorframe uitoefenen dan dat het ooit in werkelijkheid moet ondergaan en tegelijkertijd kunnen de testen met een grote precisie worden uitgevoerd.

 

De redactie van TNO magazine en de projectleider van de testopstelling waren verschrikkelijk blij met mijn artikel . Vorige week donderdag zijn twee leden van de raad van bestuur van TNO, samen met mensen van het ministerie van OCW, bij de testopstelling wezen kijken. Als uitleg kregen ze mijn artikel in de vorm van een A2 poster mee.

 

Aan het einde van de testperiode wordt het geteste motorframe uit elkaar getrokken en in elkaar geduwd. Ik ga vragen of ik erbij mag zijn als ze dat doen!

Kerstkaart

EPPO!

Normaal gesproken schrijf ik alleen over mijn eigen werk en alles wat daar aan bijdraagt. Nu maak ik een uitzondering voor iets totaal anders. Of toch niet?

Vorige maand werd ik veertig en ik ben dus opgegroeid met de Donald Duck en de Pep, later Eppo. Vooral de Eppo herinner ik me goed, ik was gek op Storm, de generaal, agent 327, Olga Lawina en Franka. Hoewel ik duidelijk geen striptekenaar ben, hebben deze strips heel erg bijgedragen in mijn vorming tot wetenschappelijk illustrator.

Vooral Storm.

Don Lawrence, de originele tekenaar van storm was briljant in het weergeven van bewegingen, emoties en karakters. Zoals zoveel mensen was ik niet onverdeeld positief toen zijn werk werd overgenomen door andere tekenaars. Dick Matena, nu een groot striptekenaar van onder andere het meesterwerk "De avonden", kon op dat moment niet tippen aan de superieure schilderkunst van Don Lawrence. Later zijn anderen Storm gaan tekenen en hoewel de kwaliteit op hoog niveau zit, blijf ik toch een Stormfan van het eerste uur.

In ieder geval.
De strip en het blad hebben mij gevormd. Ik kijk erdoor nog steeds naar games, strips en science-fiction films om er inspiratie uit te putten en nieuwe ideeën voor impact van mijn werk te ontwikkelen.

Halverwege de jaren tachtig werd het blad omgedoopt tot "Eppo Wordt Vervolgd", ik denk dat de meesten zich het tv-programma met de vergelijkbare naam nog wel kunnen herinneren. Dat was dodelijk voor lezers zoals ik, vooral ook omdat het blad verwoordde tot een veredelde Donald Duck. Het blad veranderde daarna nog twee keer van naam en inhoud, maar dat heb ik niet meer gevolgd.

Maar nu!

Vanaf januari zal Eppo een jaar lang weer verschijnen in de oude vorm! De lijst van mensen die meedoen om het blad te maken is indrukwekkend en belooft heel erg veel kijkplezier. In dat jaar zullen 25 nieuwe nummers verschijnen en ik hoop heel erg dat het blad weer de uitstraling van de oude Eppo krijgt.

Ik heb gelijk een abonnement genomen!

Kerkuil schedel

Een collega van mij vermelde op LinkedIn dat zij een kerkuil had begraven in haar tuin. Nu was dat natuurlijk al niet zo'n normale melding met mijn vraag, of ik hem mocht hebben, deed ik er nog een schepje bovenop.

Het ging mij hier vooral om de schedel. Hoewel ik verhoudingsgewijs niet (meer) veel aan biologische onderwerpen werk, probeer ik waar het kan mijn kennis op peil te houden. Daar hoort ook mijn anatomische kennis bij. Gelukkig kun je het gros van de anatomische kennis over vogels gewoon bij de poelier halen, maar schedels (en klauwen trouwens ook) zijn een andere zaak. Ik was dus als een kind zo blij dat ik het dier mocht hebben. Een maand geleden heb ik de kerkuil opgehaald en achter in mijn tuin op een beschutte plek gelegd. Het was een jonge kerkuil, schijnbaar onbeschadigd. Wat online graven bracht aan het licht dat dit jaar een erg moeilijk jaar is voor kerkuilen en dat veel jonge vogels "hongerstrepen" in hun verenpak hebben: een teken dat ze voedselgebrek hebben gehad (een vergelijkbaar voorbeeld zie je bij de tanden van sommige mensen die in de tweede wereldoorlog zijn opgegroeid). Het is dus niet zo gek dat er ook jonge dieren doodgaan zonder dat ze door andere dieren zijn aangevallen of op een andere manier verongelukken.

Gisteren heb ik de schedel uit de tuin gehaald. Hij was helemaal schoon, er zat alleen nog een beetje aarde aan. Ik heb de schedel heel voorzichtig afgespoeld en kwam gelijk op een heel bijzonder kenmerk: het schedeldak is "dubbelwandig". Direct onder het oppervlakte ligt een soort raatstructuur die bij het spoelen ook gedeeltelijk volliep met water.


Omdat ik een database wil aanleggen met 3d modellen van schedels, ben ik gisteren gelijk aan de slag gegaan met deze schedel.

In 3d max heb ik een basis gemaakt van een aantal rechthoeken, bollen en halve cilinders:

Deze heb ik in de globale vorm gekregen die ik hebben wilde door te trekken en te duwen:

Daarna heb ik de schedel geexporteerd naar ZBrush:

Waarna ik verder aan de gang ben gegaan met trekken en duwen en het aanbrengen van details.
De schedel is nog niet klaar, sommige details kunnen beter en ik zie nu dat de schedel nog ietsje groter kan in vergelijking met de snavel, maar dit is het resultaat

En hier netjes gerenderd in 3d max:

Wil je de schedel zelf kunnen bewegen, zodat je een beetje het gevoel krijgt hoe hij er echt uitziet, bekijk dan deze pdf-file: kerkuil. Iedereen met een recente pdf reader kan de 3d inhoud van deze file zien. Ik heb een aantal voorgebakken views gemaakt, die kun je bekijken door in de balk direct op de pdf te kijken onder "views". Let op: de file is voor een pdf best wel groot, namelijk ongeveer 5,6 mb!

Kuiken groeit op

Vorig jaar oktober ben ik met een tweede weblog begonnen dat puur over één onderwerp ging: een kuikentje dat ik, vanaf de eerste dag uit het ei, zo vaak mogelijk tekende. Dat weblog stopte omdat het kuiken op de leeftijd van ongeveer 3 maanden dood ging. Maar.. nu ben ik weer begonnen, met een kuiken dat ongeveer de leeftijd heeft van het andere kuiken. Ik probeer weer zo vaak mogelijk te tekenen, hoewel ik mijn eerste streven; maximaal een uur voor de tekening; niet meer zal halen.

Hier de eerste tekening in de vervolgreeks en hier een link naar het weblog.

Digitaal of traditioneel

Regelmatig krijg ik de vraag of ik traditioneel of digitaal werk. En het grappige is dat dat eigenlijk een rare vraag is omdat het voor mij appels met peren vergelijken is. Sinds ik mijn cintiq heb werk ik niet meer met papier, potlood en verf, maar dat betekent niet dat ik niet traditioneel werk. Veel van mijn werk is namelijk nog steeds geverfd of getekend, ondanks het feit dat het gereedschap dat ik er voor gebruik hardware en software is.

Hieronder twee tekeningen. Voor jullie de vraag welke ik met behulp van oost-indische inkt gemaakt heb en welke met behulp van painter, een software programma.

Hoewel sommige mensen bij hoog en bij laag beweren dat ze het kunnen zien, kan ik het zelfs niet zien. Het is dat ik zelf weet welke illustratie ik met welk middel gemaakt heb, anders had ik ze zonder meer door elkaar gehaald.

Het is niet zo dat als je met digitale middelen werkt het makkelijker gaat; je moet nog steeds kunnen tekenen om een mooie illustratie te maken. Beide illustraties hierboven bijvoorbeeld heb ik met een pen gemaakt. De ene pen moest ik echter regelmatig in inkt dopen, de andere pen gebruikte ik op een monitor die dienst doet als tekentafel. Ander gereedschap, zelfde werkwijze en hetzelfde resultaat.

Waarom gebruik ik dan eigenlijk vooral hardware en software om mijn werk te maken? Ten eerste omdat ik hierdoor een stap uit het proces weghaal: al mijn werk lever ik namelijk digitaal aan bij opdrachtgevers. Het werk dat ik vroeger op papier maakte moest uiteindelijk toch via een scanner mijn computer in. Dat kostte soms veel werk omdat ik nog wel eens de neiging heb om op A3 formaat te werken: de meeste scanners zijn A4. Bij een gemiddelde illustratie kostte me het daarna toch wel een half uur tot drie kwartier om alle oneffenheden uit de achtergrond te halen en de illustratie digitaal op het niveau te krijgen die hij op papier al had.

Een andere reden is omdat ik met behulp van hardware en software verschillende versies van eenzelfde illustratie kan maken zonder dat het origineel een zooitje wordt. Dat is heel erg prettig als ik bijvoorbeeld met een hoofdredacteur of klant een bepaald beeld aan het uitwerken ben en we er nog niet helemaal uit zijn hoe de illustratie moet worden. Soms komt het voor dat we uiteindelijk met een van de eerdere versies aan de slag gaan en die is dan niet verdwenen door allerlei wijzigingen.

Sinds ik volledig overgestapt ben op alleen werken met hardware en software ben ik niet anders gaan werken trouwens. Ik maak nog steeds gebruik van sommige software om schetsen te maken die ik dan weer in andere programma's uitwerk tot een echte illustratie. Dat deed ik ook toen ik nog op papier werkte, alleen hoef ik nu de schets niet meer te printen of apart te maken.

Zo heb ik van de week zeven aquarellen gemaakt van ideeen voor een herontwerp van de afsluitdijk. Aquarellen? Ja, aquarellen, want ik investeer niet voor niets in hardware en software: er is software waarmee je vrijwel alle technieken die je op papier of canvas gebruikt ook kunt gebruiken op een computer. Het moesten aquarellen worden omdat de illustraties heel duidelijk moesten uitstralen dat het ideeen waren en nog lang geen uigewerkte plannen.

Hier een voorbeeldje van hoe ik een van de illustraties heb opgebouwd:

Dit waren de illustraties die ik kreeg als basis:

Dit is toevallig een idee dat ik al eerder had uitgewerkt, alleen daarbij zat het valmeer aan de waddenkant in plaats van de IJsselmeer kant. De illustratie hieronder is een uitwerking van een idee van Wubbo Okkels.

Naar aanleiding van de geleverde schetsjes, bovenstaande illustratie en wat heen en weer gebel, maakte ik er dus deze basis van:

Nu moest ik nog een goede compositie vinden. Omdat het zeven ideeen waren die over hetzelfde onderwerp gingen had je kans dat je zeven dezelfde platen zou krijgen en dat het "dus" saai zou worden. Dus de compositie moest aantrekkelijk zijn, constistent, maar toch laten zien waar het om ging. Ik heb voor ieder idee dus een positie genomen op een van beide oevers: Noord-Holland en Friesland en de keuze van de oever hing af van de details in de illustratie. Als het idee beter uitkwam vanaf Noord-Holland koos ik Noord-Holland en andersom.

De bovenstaande schets vereenvoudigde ik tot een zwartwit hoogtekaart en bracht ik in in het programma Bryce:

Deze exporteerde ik weer naar studio 3d max, waarna ik er een gekleurde map aantoevoegde:

gerenderd ziet dat er zo uit. De keuze viel, zoals jullie kunnen zien op Friesland. Vanaf Friesland kon je namelijk de meeste details zien bij dit idee.

Zoals jullie zien missen hier nog wat van de details die in de schetsen zitten, die heb ik er dus eenvoudig met een pen ingezet:

En hierna kon ik aan de slag met verven. Ik gebruik hier painter voor, een programma van Coreldraw waarin je verschillende soorten verf en dergelijke kunt nadoen. Je kunt hierbij ook het canvas of papier aanpassen, zodat de verf die je gebruikt zich gedraagt naar de ondergrond die je kiest.

Voor alle aquarellen heb ik gebruik gemaakt van Italiaans aquarelpapier omdat het dit het prettigste werkte. Hoe "sneller" de illustratie eruit zou komen te zien, hoe beter.

Hier een detail van de illustratie. Als je goed kijkt zie je  hier wel dat het digitaal is. Niet aan de aquarel verf echter, maar aan de potloodlijnen die er overheen staan: die zijn wiebeliger dan dat ik ze op papier zou hebben gemaakt. Dat heeft meer te maken met het feit dat ik nogal grof aan het werk ben gegaan met die potloodschetsen dan met de kwaliteit van het programma: als ik het op 100% grootte had gedaan hadden jullie zelfs daar niks geks gezien.

Nu de illustratie klaar was moesten we nog een lettertype vinden dat het gevoel gaf alsof je naar een geschreven letter zat te kijken. Omdat we het wel leesbaar wilden houden, waren we beperkt in onze keuze. Ook moest er nog een detail in omdat dat in de grote illustratie niet te zien zou zijn. Dit is het resultaat:

Tibby

Een lezer van mijn blog vroeg zich af of ik ooit mijn katten had getekend. Nee dus.

Daarom hier Tibby.

Tibby is een Foreign White siamees van bijna 11 jaar oud (5 december!) en een heel bijzondere kat. Ze denkt namelijk dat ze hond is. Ze apporteert, rent achter me aan (of wil dat ik achter haar aanren), laat zich voor de gein door de lucht smijten, lacht, heeft humor en speelt zoals, normaal gesproken, alleen een hond doet.

En is onwaarschijnlijk sterk aan mij gehecht. Ik hoef nooit bang te zijn dat ik haar kwijt ben, waar ik ben is zij. Zelfs als ze buiten is weet ik dat ze binnen een minuut, nadat ik haar geroepen heb, naast me staat.

Tibby heeft ook haar nukken. Zo heeft ze een bloedhekel aan katten (niet zo gek als je denkt dat je hond bent) en sinds haar zus twee jaar geleden is overleden, is er met mijn andere kat, Harry, een gewapende vrede met ongeregeldheden. Als Tibby het zat is wordt Harry namelijk met harde hand het huis uitgegooid. Aan de andere kant heeft ze weer een heel klein hartje en is ze ooit een hele goede moeder geweest voor twee stoere katertjes, een rode en een zwarte, en een verschrikkelijk goede tante voor de kittens van haar zus.

Voor haar zus is ze zelfs vroedvrouw geweest, werkelijk in de betekenis zoals wij dat kennen: ze verzorgde de net geboren kittens- en haar zus- terwijl die bezig was met baren. Die geboorte is de meest bijzondere gebeurtenis die ik ooit met een dier heb meegemaakt. Tibby claimde de kittens niet, maar verzorgde ze werkelijk om haar zus te ontlasten.

Jullie begrijpen dus dat Tibby me na aan het hart ligt. Hoewel ze een krakende wagen is, ze plukt haar vacht bijvoorbeeld al sinds ze een half jaar is, blijkt ze tot nu toe mijn sterkste kat te zijn en ik hoop dat ze nog maar op de helft is.

Hier een vrij snelle oost-indische inktschets van haar die redelijk goed laat zien wie ze is. Ondanks het feit dat ze voor een siamees al aardig op leeftijd is, ziet ze er, op haar vacht na, nog steeds jong uit.

GNSI Conference, Ithaca

Gisteren ben ik met Clara Richardson, Frank Ippolito en Taina Litwak de omgeving van Ithaca gaan verkennen. Ik schrijf er af en toe wat bij, maar ik heb verder niks gedaan om de foto's te bewerken behalve ze naar de juiste grootte te brengen. Verder dus alleen maar foto's om te genieten!

Een mij volkomen onbekende rusp. hij was helemaal wit met die twee oranje pluimpjes op zijn kop.

Twee verschillende kolibrievlinders. Ze zijn in ieder geval uit de Hemaris familie, wat een volkomen andere familie dan de kolibrievlinderfamilie in europa. Let op de doorzichtige vleugels.


Een verdikking in de stengel gemaakt door een galwesp.

Het dier hieronder wordt hier konijn genoemd, maar is in werkelijkheid een haas.



Zo mooi als het hier ook is, dit water is bedekt met fosfaatschuim (mensen stroomopwaarts gebruiken de rivier als riool)


Typisch oost Amerikaans "woodland"

En nu ga ik pakken voor de terugreis: in minder dan vier uur vertrekt mijn vliegtuig!

GNSI Conference, ZBrush en de laatste lootjes

Ik zit hier in mijn kamer op een echte "dorm", het is half elf 's ochtends, terwijl buiten de cicaden zoemen alsof ze een generator moeten aandrijven. Gisteren had ik eindelijk mijn workshop en het is zo gegaan als dat ik hoopte.

In eerste instantie hadden zes mensen zich ingeschreven voor mijn workshop, voornamelijk omdat de meesten niet wisten wat ZBrush is. In de loop van de week, ik had her en der wat laten zien en tijdens de digitale studio presentatie kon ik vertellen wat het mij opleverde, bleek dat meer en meer mensen de workshop wilden volgen. Uiteindelijk was er maar plek voor 12 mensen, dus daar is het bij gebleven.

In de workshop wilde ik de mensen een bruine kikker laten maken. Normaal gesproken gebruik ik meerdere programma's om te komen tot een uiteindelijk product, maar omdat ik deze hele workshop over ZBrush wilde laten zijn, zouden we ook de basis in ZBrush maken. De voorbereiding voor de workshop heb ik jullie al in een eerdere post laten zien, we zouden een bruine kikker uit mijn tuin als basis gebruiken, zodat we een goede referentie hadden.

We zijn dus gestart met het opbouwen van de kikker in ZBrush, hieronder een serie daarvan:




Met als uiteindelijk resultaat zoiets als dit:
 

De resultaten van de cursisten waren zacht gezegd ietsje anders, maar ik heb hele mooie pijlgifkikkers gezien, kameleons, hagedissen en sommige dingen die je in je nachtmerries nog niet zou willen tegenkomen ;-). In ieder geval, ik merkte dat iedereen de applicatie eigenlijk heel makkelijk oppikte en dat de meesten helemaal verzonken waren in het werk. Ik had een hele dag voor de workshop en die vloog voorbij.

Na afloop is iedereen even gaan slapen op de dorm om later de stad in te gaan voor een borrel en wat eten.

Even iets leuk tussendoor: terwijl ik dit aan het schrijven ben, hoor ik vrijwel direct naast me, het raam staat open en ik kijk uit over een soort van parklandschap, een indringende fluittoon van een vogel. Omdat ik die al de hele week hoor wilde ik nu toch eens uitvinden welke vogel dat is. Hier het resultaat!

Het is een kardinaal! Hoewel ook hier natuurlijk mussen en spreeuwen zitten, heb ik al een hoop vogels gezien die typisch zijn voor dit gebied. Vanmiddag gaan we misschien de watervallen hier bezoeken en ik hoop dan nog wat meer te kunnen zien.

In ieder geval, terug naar gisteren. Uiteindelijk zijn we gaan eten bij een Mexicaan. In Nederland zou vrijwel iedereen aan het restaurant voorbij zijn gelopen: het zat op de hoek van een drukke straat, zag er van buiten uit als een cafetaria en de tafeltjes waren ook zoals je op zo'n plek verwachtte. Maar het eten was verrassend goed. Langzamerhand druppelde iedereen binnen en op een gegeven moment was er best wel een grote groep. Doordat ik echter de hele week best wel veel gedaan had en ik mijn eigen workshop net achter mijn kiezen had, zakte ik zo rond een uur of negen helemaal in. Clara Richardson bracht me terug naar de dorm, nadat ik eerst uitbundig vaarwel werd gezegd door mensen die de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken. I am one of the family now!

Vandaag is een rustige dag, hoewel er nog workshops zijn, heb ik me niet ingeschreven. Clara en Frank Ippolito gaan misschien vandaag naar de watervallen en misschien ga ik mee. Maar het kan ook zo zijn dat ik een paar stevige schoenen aantrek en er zelf op uit ga. Ithaca is mooi en Ithaca College waar we verblijven licht bovenop een berg: we kijken uit over een soort rivierdal met daarin de stad Ithaca. Ik ben ook nog niet naar Cornell University geweest, behalve dan voor het banket (waar ik vleermuizen zag vliegen! Een veel grotere soort dan bij ons), maar dat is misschien iets voor een volgende keer.